Hier ben ik dan weer eens met een blog,
een tijdje niets van mij laten horen maar had zo zijn redenen....
Zoals zo velen al in hun blog schreven over de nieuwe transplantatielijst de *LAS score* die 21 April ingaat is er veel veranderd voor de mensen die al geruime tijd op de lijst staan, zoals ik er 1 van ben al ruim 4 jaar, inclusief mijn screening wordt dat in Sept 4.5 jaar!!!
Ook de afgelopen maanden heb ik weer veel in moeten leveren het lijkt wel of de 1 altijd alles krijgt en de ander niets, heb dan ook veel kuurtjes gehad de afgelopen maanden, maar we klagen niet we zijn er nog ook al heb ik daar ook wel eens even anders over gedacht....
Maar ik blijf goede moed houden vooral nadat er de afgelopen paar weken 4 mensen zijn getransplanteerd die ik ken vanuit facebook waarvan 2 persoonlijk 1 daarvan was mijn liefste Vriendin/Lotgenootje Nadia uit Luxemburg.....
Met alle 4 ging het allemaal zo voorspoedig dat het mij heel veel moed heeft gegeven om door te gaan, al wordt het steeds moeilijker dit ook omdat ik helemaal niet meer de deur uit kom dan alleen op zondagmiddag naar mijn moeder toe met mijn man of zoon alleen is echt niets meer mogelijk kan nog niet eens meer mijn jas, schoenen enz bij elkaar pakken om weg te komen laat staan naar de schuur lopen voor mijn scootmobiel, ben al blij als ik de wc haal zonder te hyperventileren van extreme beangstige benauwdheid met de
nodige morfine tabletjes om rustig te kunnen blijven ....
Maar vorige week had mijn man voor mij een verrassing in petto, we gingen een dag naar Brussel naar mijn 7 maart getransplanteerde vriendin Nadia, maar ja daar gaat heel wat geregel aan vooraf this niet zomaar even in de auto en weg, eerst toestemming vragen aan het transplantatieteam in het UMCG ja ik mag niet zomaar het land meer verlaten, nou het was mogelijk om nog 1 dagje weg te kunnen maar moest dan ook wel weer sávonds terug zijn....
Zo gezegd zo gedaan geregel geregel ja er gaat van alles aan vooraf contact gehad met de man van Nadia en ja hoor daar ging ik s'morgens om 11.00uur in de rolstoel naar de auto richting Brussel...
Wat een emotionele mooie dag hebben we gehad met zijn vieren, het was een hele lange reis voor mij goed 3 uur rijden heen en dat ook weer terug, maar goed ik hoef niets te doen dan alleen maar te zitten in de auto,
mijn lieve man heeft gereden ...
In Brussel was het voor Nadia een hele grote verrassing zij wist werkelijk helemaal van niets, haar man had heel de week zijn mond gehouden dit moest echt een verrassing blijven voor haar want dit had en kon ze nooit verwachten ;)
Carlo stond ons al bij het ziekenhuis op te wachten in Brussel bij een gereserveerde parkeerplaats gelijk naast het ziekenhuis dat had die goed geregeld voor ons TOP...
Eerst bij de auto staan kletsen en kletsen ja we hebben Carlo ook al bijna 2 jaar niet meer gesproken dus ook dat was weer een mooi weerzien, toen samen met zijn drietjes koffie gedronken (ik chocomelk) in het restaurant, en toen tegen 14.45uur naar boven richting Nadia...
Carlo ging als eerst naar binnen liet de deur op een kier, Nadia was aan de klets met een verpleegster en toen ze mij binnen zag rollen in de stoel kwam er alleen maar uit van NEEEE NEEE NEEEEE dit kan niet waar zijn en daar kwamen de dikke tranen van ons beiden......
En ja het was wel waar en ik dacht alleen maar van neee dit kan niet waar zijn mijn dinnetje is niet meer benauwd en praat zonder te hoesten en staat zonder rollator en loopt zonder rollator zo mooi omdat allemaal te zien....
We hebben vervolgens nog ruim 3 uurtjes zitten kletsen met de nodige tranen erbij ....
Tegen Half7 zijn we samen met Carlo naar beneden gegaan daar met zijn drietjes nog gezellig gegeten en toen tegen 20.00uur weer richting Zwolle gereden.....
Wat was dit een onvergetelijke dag die ze mij niet meer afpakken een dag
om te koesteren, bedankt mijn lieve mannetje zonder jou had dit niet gekund....
Nadia heeft altijd gezegd jij eerst nieuwe longen dan ik, ik zei dan altijd nee Nadia eerst jij, jij bent eerst en dan ik,
nou lieve mensen ik ben er nu ook klaar voor!!!
Ik hoop dat ik jullie in mijn volgende blog mijn eigen verhaal mag/kan vertellen, de tijd zal het uitwijzen .....
Hieronder nog een paar mooie foto's van ons prachtige
weerzien op 25 maart 2014....
En daar gaat ze dan 28 maart 2014 richting auto,
lopend hand in hand met haar man het ziekenhuis uit,
en dit allemaal dankzij haar fantastische donor maakt ze dit allemaal mee,
hem/haar mogen we nooit en te nimmer vergeten !!! ....
