Geen seconde van vrijheid.
Geen moment zonder jou.
Geen moment voor mezelf.
Geen moment zonder strijd.
De diagnose staat vast.
De stempel gezet.
Géén tijd om te denken.
Géén tijd om te huilen.
Géén tijd om te praten.
Immers, het leven gaat verder.
Het ziek zijn bepaalt je doen.
Het ziek zijn bepaalt je laten.
Het ziek zijn bepaalt het moment.
Het moment van de dag.
Hierbij géén plek voor jezelf.
Je staat voor de spiegel.
Je kijkt en je vraagt.
Wíe is het,
wie is die persoon?
Wíe is het, die ik daar zie.
Het gezicht sterk vermagerd of opgezwollen.
De ogen staan anders.
De lach is verdwenen.
De glans is eraf.
Gewoon nìks meer het zelfde.
Geen houvast meer te vinden.
Met de dag van gister is alles verdwenen.
Is alles veranderd.
Die persoon, die ik daar zie.
Die persoon, dat ben ik gewoon niet.
Ik verdrink in de tranen.
De tranen van mijn eigen verdriet.
Probeer dan maar eens te zwemmen.
Te zwemmen naar de veilige kant.
Maar wáár moet je op letten.
Geen richtpunt te vinden.
Niks of niemand aanwezig.
Niks of niemand, die me kan helpen.
alleen ik, ík en mijn tranen.
Waar moet ik beginnen.
Wíe gaat me helpen.
Op zoek naar een schakel.
Een schakel, die luistert.
Een schakel, die leert.
Een schakel, die steunt.
De dokter, die kijkt.
Lijkt amper te luisteren.
Té druk met jouw medisch probleem.
Hierdoor géén tijd.
Géén tijd voor jou.
Voor jou als persoon.
En tòch zijn daar mensen.
Die tijd voor je nemen.
Tijd om te luisteren.
Tijd om te helpen.
Daar ligt het begin.
Het begin van de schakel. In dat huis vól met zieken.
allen verschillend van aard.
Zijn déze mensen onmisbaar.
Maar waar je ook bent.
Wie je ook helpt.
Hoe fantastisch en lief.
Eén ding zal nóóit meer veranderen.
Het volgende zal altijd blijven bestaan.
Hóe zal het zijn.
's Morgens gezònd wakker te worden.
Hóe zal het zijn.
Te leven zónder, die voortdurende confrontatie.
Hóe zal het zijn.
Géén medische beperking te kennen.
Hoe zal het zijn.
Zónder al deze vragen van binnen.
Na jaren van vechten, knokken en strijden.
Heb ik, tenminste één belangrijke les geleerd.
Chronisch ziek zijn is een proces.
Een proces zonder eind.
Van acceptatie is zéker geen sprake.
Néé, de strijd is daarvoor te scheef, te oneerlijk.
Die strijd kent hooguit één winnaar.
Een winnaar, waarvan ik zal blìjven verliezen.
Een winnaar, té sterk en té krachtig voor mij.
Het is nú de kunst te gaan zien, te gaan leren.
Chronisch ziek zijn ís en blìjft een proces.
Een proces, waartegen je je niet kan verweren.
Een mooi waar stukje gepikt van het internet
maar owwwww zo waar,
dus niet zelf geschreven.
maar owwwww zo waar,
dus niet zelf geschreven.
Lieve Janetta,
BeantwoordenVerwijderenJa, onze ziekte is altijd aanwezig. Maar ik ben het zeker niet eens met al deze tekst hoor!!
Ook al zijn we ziek, we blijven echt wel wie we zijn, misschien worden we er zelfs wel sterker van.Mijn lach is niet verdwenen hoor.Ik mail je in de loop van deze week,hou je goed,liefs van Rietje
Hoi Janetta
BeantwoordenVerwijderenTja valt niet mee soms,maar w blijven lachen al is het soms moeilijk hoor.Ik heb ook cold 4 copd dus........
Maar we blijven vechten toch???
Heb nu ff ontsteking pfpf dus mag lekker spelletjes op de comp doen haha tot schrijfs
Marga
@Rietje
BeantwoordenVerwijderenKlopt Rietje ik ben het ook niet met alles eens maar zoals ik al schreef het is geen gedicht van mij zelf maar heb het zo over genomen van het internet, om de reden dat het meeste mij wel aansprak.
@Marga
Hallo Marga we blijven zekers lachen hoor al valt het soms echt niet mee, maar blijf zekers vechten ik ga echt niet bij de pakken neer zitten hoor ;)
En jij sterkte met je onsteking hopelijk knap je gauw weer wat op.
Jammer dat je weinig in je blog hebt staan hier op blogger, ik had ff gekeken.
Er zijn maar weinig mensen met COPD die een blog bij houden
(of ik kan ze niet vinden)de meesten zijn allemaal met CF.
Bedankt voor jullie berichtjes tot schrijfs ;)
Liefs Janetta.